De blog van woensdag!

By 2 juli 2018Zomer 2018

Kinderwerk 
We deden weer een voorstel rondje met de kinderen wat steeds beter ging.
Daarna gingen we weer liedjes zingen met gebaren.
Na het zingen stond de ranja klaar voor de kinderen met een sinaasappel die we moesten schillen voor ze.
Ze vonden het heerlijk.
Toen was het weer tijd op te knutselen.
Ze maakten een hart voor de vader of moeder met een handafdruk van verf erop.
Met een tekst ik hou van jou erop.
Daarna spelletjes gedaan en toen was de ochtend alweer voorbij.
Het was weer een geslaagde morgen met weer blije gezichten van de kinderen.

Zo mooi hoe je dan, wanneer je gezinnen bezoekt, het geknutselde hartje weer tegen komt :-).

Gezinnen bezoeken
Woensdagmiddag zijn Aletta, Marianne, Wilma met Andrii, Juna en Dima oude mensen gaan bezoeken. We kwamen eerst bij een huisje waar een vrouw van 90 jaar woonde. Ze lag op bed en was erg blij met het bezoek. Ze leek dementerend en lag de hele dag op bed. Een van de eerste vragen was of we christen waren. We hebben een poosje haar hand vast gehouden en met haar gebeden.
Ook vroeg ze of we om haar zouden denken als ze ging sterven.
Het huisje waar ze woonde was schrijnend en rook erg naar urine
Daarna naar een vrouw van 75 jaar. Ze was weduwe en kwam niet uit de streek. Ze begreep niet waarom vreemde mensen uit een ander land haar zomaar zouden bezoeken en eten brengen. Ze vertrouwde het bijna niet. Toen naar een lieve oude dame die familie van Dima was.
Ze had geen kinderen die voor haar konden zorgen, ze was afhankelijk van de buren. We hebben met haar gebeden.
De vrouwen waren blij met de voedselpaketten die we hadden samengesteld maar nog blijer met het bezoek.
Daarna kwamen we bij een echtpaar van ver in de 80. De man zei dat hij zich net geschoren had zodat hij er netjes bij zou liggen in de kist.
Altijd verdrietig als mensen aan het einde van hun leven geen hoop hebben voor de toekomst.
De laatste vrouw woonde met haar neef in een klein huisje en was nog aardig goed op de been. We hebben bij haar op het bankje buiten gezeten en koekjes die ze bracht gegeten.
We waren geraakt door het feit dat deze lieve oude vrouwtjes met hun roodgebloemde hoofddoekjes geen enkele vorm van zorg krijgen en afhankelijk zijn van familie en omgeving. Wat een verschil maakte het of ze de Here Jezus kende of niet.

Mooie herinnering
Woensdagmiddag reden we met onze bus het dorp weer in nadat we een aantal gezinnen hadden bezocht. Toen kwamen daar een paar mannen van het kamp aan op hun paardenkar en ze vroegen of we met hen mee wilden. Dit lieten wij, Mattie, Miranda en Saskia, ons geen tweede keer vragen, dus gingen we, hop, uit de bus en op de kar. Daar hebben we absoluut geen spijt van gehad. Wat een prachtige tocht in de Oekraïense zon door het dorp en over het platteland! De mannen vonden het maar wat mooi. Het was geweldig en tegelijkertijd hilarisch, want ze lieten ons ook om de beurt de paarden mennen. Wij probeerden de paarden op de weg te houden terwijl er steeds iets Oekraïens door de mannen geroepen werd wat zoveel betekent als ‘vort!’. Onderweg werd er regelmatig gestopt omdat ze iets bij iemand aan wilden brengen of ophalen. Of een oud vrouwtje met een overvolle emmer kersen  op de weg werd even geholpen…. Wat we het mooiste van de tocht vonden was het totaal andere ritme waarmee de mannen zo’n tocht maken: geen gehaast en door met hun eigen ding, maar tijd nemen voor de ander en de ander dienen. Zo’n alledaagse rit naar het dorp zien zij als een kans om de andere mensen de liefde van Jezus te laten zien; iets waar wij met ons drukke bestaan nog veel van kunnen leren. We waren een flink stuk later terug op het kamp dan ‘gepland’, maar we hadden het voor geen goud willen missen!

One Comment

Leave a Reply to Simon Broeksema Cancel Reply