Winterhulp 2019 – (Dins)dag 5

By 29 januari 2019Winterhulp

УВАГА! Ми не рекомендуємо використовувати автоматичний онлайн переклад з голландської на українську тому, що він спотворює текст оригіналу. Наша ціль – допомогти людям в Олеську. Ми не хочемо бути грубими, або виражати щось негативне. Причина того, що ми ведемо цей блог – це інформувати людей, яким цікаво те, що ми робимо під час подорожі. Просимо вибачення, якщо ми образили когось.


Дякуємо за розуміння, команда “Believe in Oles’k”!

Op dit moment (dinsdagmorgen) zijn we weer onderweg naar Oles’k en hebben we even tijd om wat neer te pennen over onze belevenissen hier. Vandaag hebben we één stoel uit onze auto verwijderd zodat we meer materialen mee kunnen nemen. Met één stoel minder is het wel wat behelpen maar dat hebben we graag over voor de goede zaak. Gisteren hadden we 6 pakketten mee en vandaag 9. Via een soort bol.com bestelling zijn we redelijk goedkoop aan een kettingzaag gekomen en ook deze hebben we nu bij ons. Tijdens onze voorbereiding in Nederland hebben we het één en ander aan spullen voor kinderwerk gekocht en willen dat ook afgeven aan de persoon in Oles’k die de zondagschool leidt.

Gisteren (maandag) zijn we eerst naar het Rehab-kamp gereden. Over de prairie, in de sneeuw. Fantastische omgeving om tot rust te komen. Op het kamp hebben we naar elkaar uitgesproken hoe we van beide zijden Gods hand zien in de ontwikkeling van het project. Hoe we bijelkaar gekomen zijn en hoe de zegen van God rust op alles wat we ondernemen. Met gebed op de Oekraïnse manier beginnen we het werk van de gehuisbezoeken. We maken nog even van de gelegenheid gebruik om de partytent te checken die wij tijdens de werkweek gebruiken en even naar de toiletten en douches te kijken die nu staan weg te kwijnen in de winterkou. Alles lijkt goed.

Ons eerste adres is een bejaarde vrouw van rond de 84 jaar oud. Een man van 65 woont bij bij haar in. Hij moet tante tegen haar zeggen. Het huisje uit 1896 ziet er uit zoals bij ons in Orvelte. Een echt museumstuk. De vloer is volkomen uitgesleten omdat het gewone harde klei is en er is nauwelijks meubilair. De man verteld ons dat bij het huis in het verleden zo’n 34 hectare grond hoorde maar dat dat tijdens de overgang van USSR naar een  zelfstandig Oekraïne door de staat is afgenomen. De tranen schieten de man in de ogen als hij dit verteld. Sommige dingen zijn schrijnend en pijnlijk. Ook hier laten we een voedselpakket achter en we zegenen hen. Robert mag in tussentijd nog even met het geweer van de man schieten wat dan weer wat hilariteit oplevert.

Hierna rijden we door naar het dorp waar het jongetje woont waar we nog opnames mee moeten maken, maar hij blijkt niet thuis te zijn. De oma die voor hem zorgt is namelijk een dag naar het ziekenhuis. Vandaag maar weer proberen.

We gaan langs bij ‘oma kip’, een vrouw die in het dorp de kinderen opvangt wanneer ze niet thuis terecht kunnen. We noemen haar ‘oma kip’ omdat we haar echte naam niet weten en omdat ze de kinderen uit het dorp onder haar vleugels verzameld. Deze vrouw is belangrijk voor het dorp, de kinderen en ons werk hier. Ze blijkt ziek op bed te liggen. We bieden aan om haar naar het ziekenhuis te brengen in een plaats 40km verderop maar die afspraak blijkt al te staan. Misschien dat ze nog weer opgehaald moet worden maar we spreken af dat als dat nodig is, zij belt met Sergey.

Weer een voedselpakket armer vertrekken we naar een volgend adres. Sommige van deze adressen kennen we nog van ons bezoek afgelopen zomer maar soms ook laten wij ons adviseren door de mensen van het Rehab die de mensen beter kennen en weten waar de grootste nood is. Zo belanden wij bij een man in huis die dronken zijn roes ligt uit te slapen. We laten een pakket achter en vertrekken naar een volgend adres. De buurvrouw van ons laatste adres komt aanlopen langs de straat met een aantal kinderen. Wij herkennen deze vrouw. Een vorige keer namelijk was ze erg boos en wilde niets van ons aannemen. Vandaag is ze echter erg vrolijk en we mogen bij haar in huis komen. Haar man zit dronken binnen en de vrouw verteld ons in geuren en kleuren, met een lach op haar gezicht, dat haar man vaak agressief is en dat ze daarom nog twee kamers heeft die op slot kunnen zodat ze zichzelf en haar kinderen kan beschermen. De manier echter waarop ze vertelt geeft ons erg te denken dat ze op dit moment zelf ook niet helemaal nuchter is. We laten haar maar even praten en lachen wat met haar mee. Als we weer buiten staan wil haar dronken man ons zijn beesten laten zien. Hij haalt zijn paard uit de stal maar vergeet de deur waardoor de koe ontsnapt. De hele familie achter de koe aan en dus weer hilariteit alom.

We bezoeken nog één adres en gaan dan naar het in aanbouw zijnde kerkje. Robert en Germon gaan met Sergeij en Andrii de grond rond de kerk opmeten om te zien hoe groot het gebouw voor de kinderopvang kan worden terwijl Miranda en Harmjan opnames maken ten behoeve van de EO.

Vandaag (dinsdag) beginnen we eerst weer op het Rehab-kamp waar we de kettingzaag, een speaker voor het kinderwerk en alle andere kinderwerk spullen afleveren.

Ook vandaag beginnen we ons werk weer door aan God een zegen te vragen over ons werk, uiteraard op de Oekraïense manier. We vertrekken richting het dorp en gaan eerst langs de peuterspeelzaal. Erg leuk om te zien dat de juffen de kindjes goed aan kunnen sturen. Alles gaat geordend maar niet streng. We ontmoeten daar ook weer een meisje (Sofia) die ons kent van afgelopen zomer. Ze vliegt op Miranda af en staat te springen van blijdschap als ze hoort dat wij in juni weer komen met kinderwerk. Dankbaar werk.

De kinderen zingen op aanwijzing van Andrii wat liedjes voor ons en we vinden het allemaal erg gezellig.

In een kamer ernaast staan allemaal bedjes voor hen klaar.

Na met moeite afscheid te hebben genomen, gaan we naar de burgemeester van het dorp. We worden hartelijk ontvangen en vertellen hem waarom we hier zijn en dat we graag zijn zegen krijgen om in het dorp te mogen werken. Hij is enthousiast en had gehoord hoe goed het afgelopen zomer was. Hij raadde zelfs de school aan om met ons samen te werken en raadde ons weer aan om de school op de hoogte te brengen van onze plannen voor dit jaar en met hen samen te werken. Dit lag uiteindelijk al in onze bedoeling maar het is fijn om te zien hoe de andere kant mee werkt. We schudden hem officieel de hand en gaan op bezoek bij het schoolhoofd.


Ook het schoolhoofd is zeker welwillend ten opzichte van ons en vindt het geen enkel probleem om in juni weer gebruik te maken van het schoolplein en schoolgebouw. In het schoolgebouw zijn ook weer een aantal kinderen die ons herkennen en enthousiast op ons afkomen of naar ons zwaaien. Helaas moeten we weer verder in verband met onze opnames voor de EO.

Harmjan regisseert ons, en vooral Miranda, door een aantal scripts heen en dan gaan we weer op zoek naar Dyma, het jongetje waar het om gaat. Weer blijkt hij niet thuis te zijn. Alleen een man die in bed ligt te slapen. We vermoeden dat Dyma nog bij zijn neefjes kan zijn en ook daar gaan we kijken. Hij is daar niet en de vader van de neefjes verteld ons dat Dyma bij familie is ondergebracht in een naburig dorp. We weten achter het adres te komen en laten uiteraard een voedselpakket achter. Ook bij de buren van deze mensen gaan we nog even langs omdat hier een vrouw woont die we afgelopen zomer naar het ziekenhuis hebben kunnen brengen omdat ze die dag een gebroken been had opgelopen en geen vervoer en geld had om daar te komen. De vrouw is ons niet vergeten en vraagt speciaal hoe het met Ria is. Zo zie je maar hoe het lampje langzaam onder de korenmaat vandaan lijkt te komen en begint te schijnen in een afgelegen wereld. We zijn blij dat God ons wil gebruiken in Zijn grote plan.

We besluiten alsnog te vertrekken naar het dorp waar Dyma zich lijkt te bevinden. Dit is ongeveer een half uur rijden, op de weg terug naar Novovolynsk. Dat komt ons goed uit. Als we bij het huis aankomen gaat Andrii eerst naar binnen om contact te leggen en uit te leggen waar wij voor komen. De mensen willen echter niets met ons te maken hebben en wensen ook niet met de camera geconfronteerd te worden. We overleggen op straat wat ons te doen staat. Tijdens dit overleg komt de man uit huis en sluit demonstratief het tuinhekje dat nog open stond. Boodschap is duidelijk. Terug in de auto verzinnen we nog om een foto, waar Miranda en Dyma samen op staan, te overhandigen aan de bewoners van het huis. Ook als bewijs dat we Dyma kennen. Andrii gaat terug naar het huis maar komt onverrichterzake terug en meld ons dat gezegd is dat wij als ‘niet- orthodoxe christenen’ niet welkom zijn. Andrii belt nog met de oma van Dyma in het ziekenhuis maar ook zij kan niets voor ons betekenen omdat ze niet in kan gaan tegen de mensen die haar kleinzoon nu verzorgen. Uiteraard begrijpen we dat. Hoe het nu verder moet weten we niet goed. Er zijn wel wat opties waar we later misschien meer over delen maar we willen eerst overleg plegen dus Miranda gaat vanavond contact opnemen met de EO.

Er zit niets anders op dan deze dag van positieve en negatieve dingen af te sluiten en richting Novovolynsk te gaan. We blijven ons wel bewust dat God alles kan doen meewerken ten goede en laten ons niet door ‘de boze’ uit het veld slaan. Andrii wordt bij huis afgezet, wij gaan ergens wat eten en komen aan bij ons appartement. Nog even tijd om deze blog af te ronden.

Jullie horen zo spoedig mogelijk weer van ons.

Leave a Reply