Het kinderwerk was vandaag geweldig. De kinderen mochten een cd maken wat uiteindelijk een tol zou worden. We deden een dop erop van een pak melk en die lijmde we aan de cd. De andere kant een knikker zodat het een tol was en zo rond draaide.
En het andere werkje was een hoed maken van papier en die versieren met versiering. Ondertussen gingen we nog even wat drinken. Na het werkje gingen we nog een spel spelen in groepjes. Het was een soort trek spelletje waar 2 kinderen moesten trekken en 2 die op de mat moesten staan en dan springen en ja, dat was geweldig om te zien 🙂
Na het kinderwerk gingen we naar de bouwmannen en gingen daar een hapje eten en gingen sommige (meiden en jongens) nog even spitten voor de verandering.
Sommigen gingen mee naar huisbezoeken en sommige mee naar rehab mannen en ik (sifra) ging toevallig mee met de rehab mannen. Het was echt zoo leuk! We gingen met paard en wagen naar het veld waar allemaal hooibalen klaarlagen om op de kar te leggen, en ja je raad het al, dat moesten we ook doen. Gelukkig was het het waard en je kon ook goed het verschil zien tussen de mannen en vrouwen qua werkervaring 🙂 Na een tijdje mocht ik niet meer hooibalen tillen of erop gooien, dat is wel anders als hier, maar zo is hun cultuur. Het was in zijn geheel een mooie dag !
Vanmiddag iets gedaan waar ik (Sonja) erg naar uit heb gekeken. Ik was heel benieuwd hoe het zou zijn en wat ik aan zou treffen. Ons eerste bezoek was naar een oud vrouwtje. We komen bij een oud huisje waar aan de buitenkant plastic voor de ramen zit tegen de tocht. Door lang, hoog gras lopen we achterom naar binnen en stappen daar een soort achterhuis (bij ons bijkeuken) binnen waar een tafel in staat en verder niets. Van daaruit lopen we het volgende vertrek in waar ons zo’n enorm stank tegemoet komt, dat je óf heel snel weer naar buiten wilt lopen óf in ieder geval iets voor je neus wilt houden. Maar wij, als dappere mensen, trekken ons er niets van aan en lopen door naar het volgende vertrek waar een heel oud vrouwtje van 92 jaar, beetje doof en behoorlijk dement, op bed ligt met haar kleren aan en haar hoofddoekje op.
Ze ligt de hele dag op bed, is wat ziekelijk en kan ook eigenlijk niet meer van bed af. Eenmaal in die kamer hadden we de bron van de stank snel getraceerd. Een emmer met een laagje diarree erin stond naast haar bed. Die emmer was één van de vijf dingen die er in dat kamertje stonden. Er was nog een klein tafeltje naast haar bed waar wat eten op stond, een grotere tafel en een stoel zonder zitting (met een gat erin) waar de behoefte-emmer onder kan staan (een soort po-stoel dus) en haar bed. En dat was alles in het verder echt lege huis.Eén keer per dag komt de buurvrouw langs om haar eten te brengen en verder was ze alleen! Ze vond het heel bijzonder dat we met zoveel (een paar van de groep en de tolk) bij haar op bezoek kwamen. Ze wilde ons wel laten zitten, zei ze, maar ze had geen stoelen. En ze bleef maar zeggen: Sammo, sammo. (Alleen, ze was alleen)
Na een poosje te hebben gepraat, zittend op de rand van haar bed en met haar hand in mijn handen, leggen we nog een voedselpakket neer en moeten haar dan weer eenzaam achter laten. Heel naar en schrijnend.Daarna hebben we nog andere gezinnen bezocht. Waaronder ook gezinnen met kinderen. Kinderen die we ook al bij het kinderwerk hadden gezien. Dat stukje herkenning van beide kanten was erg leuk.
Bij die gezinnen hebben we kleding en schoolspullen gebracht.
Erg mooi om die blijde koppies te zien.
Je speelt wat en lacht wat en dan heb je hen weer even de situatie waarin ze leven doen vergeten. Situaties die ook zeer zeker schrijnend zijn. En ook dié moet je weer achter laten. Maar tóch voelde dat héél anders dan dat oude vrouwtje achter laten.
Ook op de bouw gaat het, ondanks de warmte, voorspoedig. De fundering is bijna uitgegraven door een aantal die-hards die van geen opgeven willen weten.
Door de minder die-hards wordt er onder de bomen een gat gegraven van bijna 2 meter diep waar de septietank moet komen. De aarde die eruit komt wordt verspreid over de omliggende grond.
Eén belangrijke gebeurtenis van vandaag mag zeker niet vergeten worden. Het jongetje Dima, waar we tijdens de winterhulp zo naar op zoek waren, blijkt ‘toevallig’ in het dorp te zijn!!! Zijn oma wist niet precies meer wanneer wij er zouden zijn maar Dima had ineens zin om naar zijn vader te gaan. Net voor de start van de eerste kinderwerkdag kwam het bericht bij ons binnen dat hij gewoon thuis was. Miranda is direct met Harmjan in de auto gesprongen. Wat een weerzien!
Dima is in het begin erg schuchter en bang voor aanraking. Ook is hij dunner geworden. Het lijkt ons, dat de omstandigheden waarin hij verkeren moet, zeker niet optimaal zijn, om het voorzichtig uit te drukken. Omdat het kinderwerk zo begint, worden Oma en Dima in het busje geladen en gaan mee.
Uiteraard maakt Harmjan nog weer opnames van de eerste ontmoeting in verband met het open einde dat na de winterhulp ontstond. Waarschijnlijk zullen we in de toekomst hier nog iets van zien.Wanneer de dag ten einde is, eten we gezamenlijk op het kamp en besluiten de dag op tijd af te sluiten omdat we allemaal best wel uitgeblust zijn. Morgen weer een nieuwe dag. Trusten.
