Skip to main content

Na een reis van dik 24 uur en een broodnodige nachtrust, vandaag even tijd voor de eerste belevenissen.

Zaterdagmorgen zijn we rond 8.30 uur uitgezwaaid en vertrokken richting onze eindbestemming in Oekraïne.

Met 3 gehuurde busjes en een aanhanger gevuld met verzamelde kleding rijden we deze keer via Hannover door Duitsland. Halverwege de dag wordt er gevraagd of het wel wat kouder mag in de auto en ontdekken we dat de buitentemperatuur inmiddels gestegen is naar 28 graden! Dit hadden we nog niet verwacht terwijl we nog maar zo kort onderweg zijn. De airco’s krijgen het zwaar te verduren en van één de busjes lijkt hij zelf kapot gegaan te zijn. Tijdens één van onze stops krijgen we hem gelukkig toch weer aan de praat.

Vlak over de grens in Polen gaan we rond 17.30u eten bij het zelfde restaurant dat we vorig jaar ook bezocht hebben.

Na ons korte verblijf daar gaan we weer verder naar het oosten terwijl achter ons de zon langzaam achter de horizon zakt. Diegene die niet chauffeurd probeert in onmogelijke houdingen in de bus wat slaap te pakken zodat, waar nodig, uitgeruste personen achter het stuur kunnen plaatsnemen. Eerder dan verwacht komt de zon vóór ons al weer op. De nacht is kort geweest. We wisselen steeds vaker van chauffeur in verband met vermoeidheid.

Vlak voordat we bij de grens met Oekraïne zijn, stoppen we nog één keer voor een plaspauze en bidden we voor een gezegende doorgang. In verband met de regels gaan we verder met de personen achter het stuur op wiens naam de busjes staan. Bij de grens staat een rij van wel 3 km vrachtverkeer. Wij kunnen als personenauto’s hier echter gewoon om heen en staan verbazingwekkend genoeg nagenoeg vóór aan bij de douane. Dat het zo rustig is aan de grens komt waarschijnlijk omdat het zondag is. Volgend jaar maar weer doen. Een vriendelijke Poolse beambte laat ons zonder problemen door. Nu op naar de Oekraïnse kant van de grens. Deze kant is normaal gesproken een stuk strenger in verband met de overgang van EU naar niet EU. Ook hier gaat alles prima totdat we door de vrouw in het hokje weggewuifd worden en het luikje dicht gaat. Er blijkt wisseling van de wacht en we moeten volgens zeggen 10 minuten wachten. Dit zijn echter Oekraïnse minuten en die moet je met een factor 4 vermenigvuldigen. 😋 Een norse man neemt uiteindelijk plaats en loopt alleen maar met z’n hoofd te schudden en lijkt te vinden dat er van onze papieren niets klopt. Uiteindelijk drukt hij met een diepe zucht een stempel op ons papier en zegt: Good luck! We mogen door! Best spannend zo’n tocht naar het beloofde land. Je weet dat je er zult komen maar niet wat je onderweg zult meemaken om daar te komen. Gelukkig heeft God alle macht en is hij altijd bij ons!

Vlak over de grens gaan we nog even boodschappen doen voor het eten van die avond (pannenkoeken en soep) en om water in te slaan voor koffie en thee. In Oles’k zelf stoppen we nog bij de kerk waar Yuri op dat moment de zondagschool draait. Sommige kinderen die ons kennen en durven vliegen ons om de nek en zijn blij ons te zien. Uiteraard wij ook dat we hen weerzien. Ondanks de warmte zijn ze druk op de trampoline aan het springen. Zelfs met de trui aan. 😳 Pffff 😋

Uiteindelijk na een reis van Ruim 24 uur worden we op het Rehab hartelijk verwelkomt door oude en nieuwe bekenden. Sergeij en Kolja en Andre. Het is erg warm, boven de 30 graden, en er zijn ontzettend veel muggen. We zijn moe en om dan in die omstandigheden de tenten op te zetten is een uitdaging. Gelukkig krijgen we hulp van de kampbewoners en na verloop van tijd heeft iedereen zijn plekje gevonden.

We hebben vandaag nog veel tijd over. Sommigen lopen rond buiten het kamp om de muggen te ontwijken, anderen zoeken verkoeling door water uit de put over zich heen te gieten. Hier en daar probeert iemand nog wat rust te vinden en te slapen.

Weer anderen volgen een rondleiding in het kamp en krijgen een blik achter alle deuren.

De soep en de pannenkoeken zijn heerlijk

en met goed gevulde magen gaan we rond een kampvuur zitten dat door de Rehab-mannen wordt aangemaakt. Sergeij, de man die de leiding heeft over het kamp, leert ons aan de hand van psalm 46, wat het is om bij God te mogen zijn en Hem te aanbidden. Ira, onze tolk, doet de vertaling.

We vullen de avond rond het kampvuur met zingen van afwisselend oekrainse en Nederlands/Engelse aanbidding. Lennart, Yuri en Paul op de gitaar. Met 22 deelnemers rond het vuur is toch wel even iets anders dan de 12 van vorig jaar. 😇

Langzaamaan maakt iedereen zich klaar voor de nacht: nog even een provisorische douche, tanden poetsen, toiletbezoek en dan wordt het stil in het kamp.

Nog even wakker worden van het ruisen van de wind die opsteekt. Daarna: zalige vergetelheid. Zzzzzz. Tot morgen.

3 Comments

  • Jet schreef:

    Wat een zegen dat jullie nu e ht de grens over zijn.
    Heel veel zegen gewenst bij alles wat jullie gaan doen. We bidden voor jullie!
    En we zien uit naar jullie volgende bericht.

    Liefs Theo en Jet

  • Sietske schreef:

    Leuk geschreven, mooi om op deze manier mee te reizen. Succes en Gods Zegen.

  • Pieter Schouten schreef:

    Goed te horen dat het allemaal goed is gegaan. Blijft een avontuur. Als ze een beetje verkeerd willen dan kan je alles leeg halen. (helaas mee gemaakt) en dan mag je zelf weer inpakken.

    zegen