Vanmorgen na een heerlijk ontbijt de ijzige kou in om de gezinnen in en om Oles’k te bezoeken en te voorzien van een voedselpakket. 12 gezinnen konden we bezoeken.
Eén bezoek wil ik er uitlichten en dat gaat over baboeska ai ai ai. Haar echte naam is niet uit te spreken, maar omdat ze telkens ai ai ai zegt noemen we haar zo. 87 jaar oud is ze en al 7 jaar bezoeken we haar als we er zijn. Elke keer is ze ontroerd als we elkaar weer zien, ik dacht dat je niet meer kwam zegt ze en geeft Ria een dikke vette pakkerd, ze praten veel, elk in hun eigen taal. Verstaan ze elkaar? Nee, maar de emoties zeggen genoeg. Door het jaar heen kijkt ze met regelmaat naar de muur waar een foto hangt van haar en Ria. Zouden ze nog weer komen? En elke keer is het weerzien bijzonder. Als we weer verder willen gaat ze tijd rekken. Als je 87 jaar oud bent is elke minuut aandacht belangrijk. Op een dag zullen we voor een dichte deur komen maar ook dan zullen we haar eens weerzien.
Een bijzondere dag met veel indrukken. Veel foto’s welke gemaakt worden kunnen we niet hier delen, dat zou niet netjes zijn. Maar deze willen we u niet onthouden. Dus met toestemming.
