Vandaag donderdag, de laatste dag voordat de thuisreis begint.
We staan vroeg op omdat we vandaag verschillende dorpen gaan bezoeken in de omgeving van Oles’k.
Het plan is om de gezinnen te bezoeken waarvan papa of zoon is gesneuveld in de huidige oorlog. Vergeten gezinnen zou ik het willen noemen, geen vader meer in het gezin betekent vaak ook geen inkomen.
We komen bij een huisje waarvan de moeder op haar zoon wacht. Ze is heel emotioneel omdat ze niet weet of haar zoon leeft of is gesneuveld. Wat een onmacht zien we hier en wat een onzekerheid, dit raakt ons diep.
Elk gezin die we bezoeken krijgt een voedselpakket waar ze heel blij mee zijn.
Thuis in Nederland heeft Ria met haar vriendin Agnes mokken geschilderd met in het Oekraïens “God houd van jou” erop. Deze geven we en ze zijn er blij mee.
Het zijn emotionele momenten wat ons niet in de koude kleren gaat zitten. Maar we zijn dankbaar dat we hun dag een heel klein beetje lichter mogen maken.
De mensen zijn verbaasd dat vreemden uit een ander land hen komen bemoedigen, ze vinden dat bijzonder.
Bij elk gezin bidden we in het Nederlands en geven we hen Gods zegen. De mensen verstaan het niet in woorden maar God heeft geen grenzen in taal, dat hebben we duidelijk gezien en ervaren.
Een heel bijzondere dag welke ons nog lang zal bijblijven.
Morgenvroeg bezoeken we Chris op de boerderij voor een bakje koffie en even bijpraten. Chris is Nederlands en we kennen hem al bijna 8 jaar, dus even bijkletsen en dan richting de grens om zaterdag een beetje op tijd thuis te kunnen zijn.
Deze keer geen foto’s… gewoon, omdat het geen recht doet aan deze mensen.
