Gisteravond (dinsdag) kwamen wij erachter dat morgen in Oekraïne de Onafhankelijkheidsdag wordt herdacht. We kregen via verschillende bronnen binnen dat Poetin dan extra in beweging zou komen. Dan ineens voel je de spanning in je lijf; wat als het hier gebeurt… wat als…Moeten we weg gaan? We besluiten om te blijven. Wanneer het te onrustig wordt, pakken we in en vertrekken we. Maar het was een rustige nacht.
Sergei komt om 9.00 uur bij ons hotel en samen vertrekken we met de bus. Eerst naar de winkel waar Tanya werkt om nog even wat kopen. Daarna naar een telefoon zaak, want we hebben het plan om voor Katja, een meisje uit een gezin van 5 kinderen, een telefoon te kopen. Waarom een telefoon? De kinderen krijgen veel online les omdat de school maar beperkt open is. Er mogen maar zoveel kinderen naar school als er in de schuilbunker passen en dat zijn er niet veel.
De ouders van Katja konden zich totdat de oorlog begon aardig redden. Maar nu hebben vader en moeder geen werk meer. Ze hebben 5 kinderen. Ze hebben grote zorgen. Ook het onderwijs geeft grote zorgen doordat de kinderen veel online les krijgen en ze niet voldoende telefoons hebben. Het niveau van onderwijs gaat sterk naar beneden. Dit baart de ouders ook grote zorgen.
Wat voel je je machteloos als je dan afscheid neemt en weer weg gaat. We zeiden tegen Sergei zullen we een telefoon voor dit gezin kopen? Sergei begon te stralen en werd er heel blij van. Ook stelden we voor om een voorraad voedsel te kopen en dit af te droppen op de Rehab. Dan kunnen de mannen dit uitdelen aan de mensen in het dorp die het nodig hebbe als wij weg zijn.
Met een bus vol boodschappen en telefoon zijn we weer naar Oles’k gereden. Eerst de telefoon afleveren. We hoeven jullie niet te vertellen hoe blij dit gezin was. Prachtig.
Verder hebben we nog andere gezinnen bezocht, de kinderen schoolspullen gegeven en de ouders een pakket voedsel. Wat waren de kinderen en mensen blij om ons te zien! En wat waren wij blij om hen te zien!
Toen gingen we naar mijn omaatje. Ze zat op een klein krukje achter het huis. Ze zag mij. En we moesten beiden huilen. We waren zó blij om elkaar te ontmoeten. Wat trof het mij toen ze vertelde dat dit haar 3e oorlog was die ze meemaakte. Ze was zo bang. Ze hield me stevig vast. Het liefst nam ik haar mee. Het afscheid nemen deed pijn.
Aan het eind van de middag moesten we ook afscheid nemen van Yuri en Sergei. We merkten dat het afscheid nemen een extra laag had in deze tijd van oorlog. Wanneer zien we jullie weer? Wat gaat er allemaal nog gebeuren? We hebben samen gebeden en elkaar een dikke knuffel gegeven.
Het was een tijdje stil in de bus. We zijn laat in Novovolynsk, eten nog wat en gaan terug naar het hotel. Inpakken en morgen nog een gesprek met Ira en Andrew en Yuna. Dan gaan we richting huis.
