Het is 7.30 uur als we wakker worden. Zonder luchtalarm konden we ongestoord doorslapen. (Voor ons is het alarm best spannend maar de Oekraïner is er helemaal aan gewend.)
Na het ontbijt halen we Ira op van huis en gaan naar het winkeltje van Tanja waar we voor een lieve duit aan schoolspullen en spullen voor de zondagsschool kopen.
Nadat we alles hebben ingeladen gaan we koffie drinken bij een naburig stalletje, er wordt gepraat over de oorlog en wat het met de mensen doet. Wat een tegenstelling! Wij komen om iets voor de mensen te betekenen en aan de andere kant van het land wordt alles gewoon vernietigd en kapot geschoten.
Onder de indruk rijden we richting Oles’k. Eerst naar het Rehab waar we eten en luisteren naar slurpende mannen die een bak soep leegmaken. Na veel gelach om dit alles gaan we naar het dorp waar we een aantal gezinnen gaan bezoeken.
We brengen de schoolspullen en de voedsel pakketten. Vele verhalen komen voorbij maar wat het meeste blijft hangen is dat alles 3 keer zo duur is door de situatie in het land. Mensen zitten vaak aan de grond en weten niet hoe nu verder. We voelen ons machteloos en willen graag meer doen. Toch put men hoop uit het feit dat er mensen uit Nederland zijn die hen willen helpen.
Wat ons opvalt is dat de kinderen groot worden. Veel kinderen vliegen op ons af en zijn zo blij ons te zien. Met sommige kinderen gaat het goed. Ze zijn blij met de hulp en doen er ook wat mee. Andere kinderen leven in zo’n slechte thuis situatie dat we er verdrietig van kunnen worden.
Als laatste gaan we bij Julia langs. Dit gezin telt vader, moeder en 5 kinderen. Zoals elke keer vliegt ze Ria om de nek als ze haar ziet en knijpt haar bijna fijn. De hele familie is thuis aan het werk en samen proberen ze er wat van te maken. Na dit alles gaan we weer richting novovolynsk en nemen afscheid van Ira.
Met Sergei en Tanja gaan we eten waarna we moe maar voldaan het hotel opzoeken.
