4e blog Winterhulp 2020

By 2 februari 2020Winterhulp 2020

Op dit moment onderweg terug naar Novovolynsk na een enerverende dag in Oles’k. Ira is ingedut op de achterbank: ze heeft vandaag vrij veel moeten vertalen 😉 Vanochtend vroeg rond 8.30 uur vertrokken. We willen op tijd in het dorp zijn omdat om 10 uur met Yuri de zondagsschool begint. Om even voor tien staan we voor het oude kerkje in Oles’k waarachter de nieuwe in aanbouw is. Wanneer we de kerk binnen gaan blijken er al zo’n 15 kinderen te zijn en word er druk gezongen.

Drukte op de zondagsschool

Yuri is vanochtend om 8 uur met paard en wagen vertrokken om de kinderen bij huis op te halen. Ze waren al om 9 uur in de kerk en hebben de tijd maar opgevuld door te gaan zingen.

Samen zingen om God groot te maken

Nu wij er zijn start Yuri zijn normale programma. Hij begint met een zegen en de kinderen spreken hem na. Hij leest een stukje uit Marcus 4 en Ira vertaalt voor ons. Tijdens zijn uitleg over dit stuk aan de kinderen druppelen er nog een aantal kinderen binnen waardoor het aantal uiteindelijk op 25 komt. Er wordt nog weer een lied ingezet waarbij Yuri de begeleiding doet met zijn gitaar. We maken ook maar direct gebruik van de meegebrachte tamboerijn. 😉

Wij mogen ook een lied zingen en kiezen er voor om ‘Jezus, overwinnaar’ te doen. Omdat wij er zijn besluit Yuri om deze keer geen werkje te doen en zo de kinderen gelegenheid te geven om contact met ons te hebben. Dat lukt niet heel goed want de kinderen zijn best verlegen. Ira lijkt vertrouwder te zijn want die heeft een stuk of drie in haar directe nabijheid. 

Ira tussen de kids

Gaaije en Germon gaan nog even drinken halen in de shop in het dorp die op zondag gewoon open is. Als we vragen wat we moeten halen klinkt het steevast: Cola! 😉 Ria deelt de meegenomen koekjes uit. Als de kinderen straks weg gaan krijgen ze van ons nog een banaan mee. Langzaamaan wordt het tijd om af te sluiten. Yuri spreekt een gebed uit en er wordt weer een versje opgezegd. Omdat Yuri bij ons blijft, wij hebben één en ander met hem te bespreken, is er een andere man van het kamp die met paard en wagen een aantal kinderen weer thuis bezorgd. Daag allemaal! Tot later!

Yuri’s schoolbus

Met Yuri nemen we een aantal zaken door over hoe en waarmee we zijn werk hier met de Kids kunnen ondersteunen. Daarna vertrekken we naar het kamp om te gaan eten en te besluiten wat we vanmiddag nog willen gaan doen. We besluiten nog een zestal gezinnen te gaan bezoeken en zorgen alvast dat de benodigde pakketten en kleding in de auto komen. Na het eten gaan we eerst naar een gezin dat samengesteld is uit een weduwe met 3 en een weduwnaar met 4 kinderen. Samen hebben ze nog een kleine gekregen, dus samen hebben ze 8 kinderen. De moeder van de man woont ook in het gezin maar de opa is met de noorderzon vertrokken. We spreken met de oma en de moeder en Ria verdeeld de meegebrachte kleding onder de kids.

Ria in haar element

Germon vermaakt de kids ondertussen met de Emoij functie op z’n telefoon. Dat valt altijd goed in de smaak.

Lol

Het is erg warm in huis dus lopen Lennart en Germon even naar buiten om te acclimatiseren. Direct maar even de boel bekijken dan. In een schuurtje vóór aan de straat knorren tevreden een vijftal varkens, het houthok is goed gevuld, een stuk of 10 kippen scharrelen op en om de composthoop en de hond van de buren hoopt kwispelend dat we hem ook een bezoek brengen. Een ander schuurtje op het erf vertoont een grote scheur waardoor je zo naar de andere kant kunt kijken en lijkt op instorten te staan maar voor de rest ademt deze omgeving een sfeer van hard werk en zorgzame handen.

Wij doorbreken elke muur…

Het vrouwtje van 92 á 93 die de hele dag op haar bed ligt en door haar buurvrouw verzorgt wordt, krijgt ook een bezoek van ons. Ze is helemaal alleen in een huis dat erg stinkt naar urine. Haar hele matras is ingezakt en het bed hangt scheef. In een andere kamer in haar huis staan twee betere bedden en we vragen ons af waarom ze niet op één van deze bedden slaapt. We bedenken echter dat je sommige oude dingen niet moet verplaatsen omdat ze dan stuk gaan. In alle andere ruimtes in het huis en in twee schuurtjes buiten liggen diverse oude, gebruikte matrassen. Triest dat deze mevrouw zo incontinent is dat ze om de haverklap een ander matras nodig heeft. Het positieve is dan weer, dat, gezien de hoeveelheid oude matrassen in en om haar huis, er iemand is die regelt dát ze elke keer op een andere komt te liggen. Ria spreekt haar gewoon in het Nederlands bemoedigend toe. Ze is allang blij, waarschijnlijk, om een levende ziel te zien. We zijn, eerlijk gezegd, eigenlijk verbaasd dat ze nog leeft.

Zal ze er de volgende keer nog zijn?

Even verderop woont nog een oude vrouw. Wanneer we langs haar raam lopen, zwaait ze al en komt overeind uit haar stoel. Ze herinnert zich nog dat Gaaije en Ria haar in oktober ook een bezoek brachten. Ze is 88 jaar en komt haar huis niet meer uit. Een aantal keer in de week komt een sociaal werker haar eten brengen en hout voor haar kachel naar binnen te brengen. We beloven haar haar in juni weer te zullen opzoeken.

Hierna gaan we naar het huis van onze vriend Vadjik: het bekende jongetje waarvoor we 2 jaar geleden een fietskar geregeld hebben omdat hij, na een operatie aan zijn hoofd, niet meer lopen kon. Het hele gezin is enthousiast als we onze hoofden om de kamerdeur steken. Moeders zet direct Vadjik overeind en zo waar: hij loopt al een stuk door de kamer heen terwijl het vorig winter al bijzonder was dat hij staan bleef! Er is dus progressie. Moeder ‘belooft’ ons dat hij volgend jaar kan rennen. 😉 Ria vraagt naar de welstand van het gezin en ondertussen vermaken de kinderen zich met ons. Wanneer we vertrekken, doet moeder ons, zoals gewoonlijk, uitgeleide tot de auto. 

Vadjik

Onderweg naar de shop van het dorp, waar vier autowielen met (winter)banden klaar liggen voor de paardenkar van het Rehab, doen we ook nog even het huis aan van Diana en haar zusje. In het huisje zien we steeds meer verbeteringen ten opzichte van ons vorige bezoek. Dit keer blijkt de moeder creatief geweest te zijn en de muren beplakt te hebben met een soort houtprintfolie. Ziet er tiptop uit. Wanneer we terug rijden naar het kamp, komen we toch nog even vast te zitten en moeten de boys even duwen. Heelhuids bereiken wij het kamp.

Het slechtste stukje van de weg

Onder het genot van een kopje echte Oekraïense kampkoffie (de drab mooi onderin) spreken we een heel aantal zaken door met Sergeij en Yuri. Wat vinden we van situaties, hoe kijken zij tegen dingen aan en wat zijn de plannen voor de toekomst: hoe gaan we dingen aanpakken? Geestelijk zitten we prima op één lijn en de insteek blijft dat we ons richten op de kinderen, die immers de toekomst zijn! Tussen de middag hadden we koekjes mee genomen voor de jongens van het Rehab. Ria ontdekt dat een zorgzame hand al deze koekjes eerlijk verdeelt heeft en op de plankjes bij elk bed een gelijk aantal heeft klaar gelegd. Ruwe bolsters, blanke pitten! Wat is het toch een heerlijke plaats om te zijn! 

Ruwe bolsters…

We sluiten ons bezoek af door met de hele groep rehabbers opwekking 595 te zingen: Licht van de wereld, U scheen in mijn duisternis…. Zij in het Oekraïens en wij uiteraard in onze moedertaal. Wij bidden voor elkaar en voor het project en nemen afscheid. Morgen hopen we hier weer te komen. Ira wordt door ons thuis gebracht en Novikcafe wordt door ons weer leeggegeten. 😉 Ze weten al precies dat ze degene die het beste engels kent, naar ons tafeltje moeten sturen. 😜

Leave a Reply