УВАГА! Ми не рекомендуємо використовувати автоматичний онлайн переклад з голландської на українську тому, що він спотворює текст оригіналу.
Наша ціль – допомогти людям в Олеську. Ми не хочемо бути грубими, або виражати щось негативне. Причина того, що ми ведемо цей блог – це інформувати людей, яким цікаво те, що ми робимо під час подорожі.
Просимо вибачення, якщо ми образили когось.
Дякуємо за розуміння, команда “Believe in Oles’k”!
–
Vandaag onze laatste actieve dag alweer van deze reis. Het gaat snel en we hebben meer te doen dan we dachten. Misschien moeten we nog maar een week bij ons bezoek aan plakken. 😁
Deze morgen zijn Robert en ik (Germon) met Andrew naar een gebouw wezen kijken wat lijkt op het gebouw dat we neer willen zetten in Oles’k. Om een beetje een idee te krijgen van de ideeën die ons voorgelegd worden door de schoonvader van Andrew. Het blijkt om de woonunits voor crisisopvang van de organisatie Dobre Destiny in Novovolynsk te gaan. 👍
We doen hierna nog wat boodschappen voor de dag en voor het kinderfeestje dat we vanmiddag willen houden in de kerk van Oles’k. Afgelopen zondag waren er namelijk veel kinderen naar de zondagschool gekomen omdat ze gehoord hadden dat wij langs zouden komen. Helaas wisten wij dit niet en zijn afgelopen zondag in Novovolynsk naar de kovchec kerk geweest. De kinderen zijn daarom opgeroepen om zo veel mogelijk vanmiddag na schooltijd naar de kerk te komen om ons te ontmoeten.
Aangekomen in Oles’k pikken we Yurij weer op die komt aangereden met de paardenkar.
Eerst gaan we nog een viertal gezinnen langs. We hadden in Oles’k nog geen baby’s gezien maar vandaag mogen we ons gelukkig prijzen. In een woning achteraf worden we voorgesteld aan Dasha. Een klein meisje van een maand of vier ligt goed ingepakt op een groot bed. De tv staat aan en de afstandsbediening ligt vlak naast het meisje. Als je niet beter wist… 😁 Het meisje was te vroeg geboren en bij de geboorte rond de 1 kilo. Erg klein allemaal. Maar alles lijkt goed te gaan. We laten nog een matras achter en een voedselpakket, complimenteren de moeder met hoe netjes ze alles heeft en vertrekken naar een volgend adres.
Bij het volgende adres zijn alleen twee tiener dochters thuis. Ze nemen buiten het voedselpakket van ons aan maar we komen niet echt tot contact.
Op het volgende adres is niemand thuis behalve een knorrig oud varken. We zetten het pakket in een soort voorportaal neer en vertrekken maar weer. Niet altijd prijs vandaag.
Op het laatste adres voor vandaag treffen we een jochie aan die we al eerder deze week getroffen hadden bij de peuterspeelzaal.
We vragen zijn moeder naar de welstand van haar gezin. Het oudere broertje van het jongetje op de foto heeft namelijk een waterhoofd. Hij is nu naar school. We horen dat hij nog dit jaar geopereerd moet worden. We praten nog wat over koetjes en kalfjes maar vandaag is niet echt onze dag van veel informatie ontvangen. Het geeft niet, de meeste mensen zijn blij om even iemand te zien. We wensen haar Gods zegen toe en besluiten naar het Rehab-kamp te gaan om nog even wat te eten en tot rust te komen vóór de drukte later met de kids van de zondagschool. Het Rehab-kamp voelt elke keer weer als een stukje paradijs op aarde. Zo geweldig hoe je daar tot rust komt. Er wordt goed voor ons gezorgd met koffie en thee en warme sokken.
Er is een nieuwe deelnemer op het Rehab binnen gekomen die iets deeld over hoe hij hier gekomen is. Lopend langs de straat in een stad, op zoek naar mogelijkheden voor z’n volgende shotje, krijgt hij door een meisje een papiertje in handen gedrukt met een telefoonnummer erop. “Wil je van je verslaving af? Bel dit nummer.” voegt ze toe. Hij besluit te bellen en vandaag zit hij hier. Sergey verteld vanuit het bijbels verhaal van Naäman hoe het nodig is om je denken om te gooien. Wat het minste voor de hand ligt om te doen, kan toch je redding zijn. Hoezo, zeven keer onderdompelen in water? Sergey verteld ons dat het zelfs pijnlijk schijnt te zijn, water in zo’n open wond. En dan ook nog volledig kopje onder. Zeven keer! Naäman ziet het niet zitten maar zijn knechten weten hem te overtuigen. De afloop kennen we. Ergens staat zoiets als: “Wordt veranderd door de vernieuwing van uw denken.” Amien! Het wordt tijd om richting het dorp te vertrekken. De kachel in de kerk moet nog aangezet worden en er moeten nog wat slingers worden opgehangen. We bidden weer op de oekraïnse manier en nemen afscheid van het kamp. In juni hopen we elkaar weer te zien. Alleen Yurij en nog iemand gaan mee. Wanneer de gewone school is afgelopen druppelen de kinderen binnen. Enthousiaste gezichtjes en veel plezier. Wanneer we denken dat de groep compleet is, gaan Yurij en Miranda wat tegen de kinderen zeggen. Onder andere hoe blij wij met hen zijn en dat we in juni terug komen met een soortgelijk programma als vorig jaar. “Of ze er blij mee zijn,” vraagt Yurij. “Dááááá!!!!” 😁
Enkele meisjes dragen gedichten voor, in het Oekraïns. Er worden wat liedjes gezongen en er is ook één lied speciaal voor ons ingestudeerd. Het filmpje hiervan zullen we via Facebook delen. Het gaat over kleine schaapjes die over een kronkelende weg naar Jeruzalem gaan. 👍
Wij trakteren de kinderen op wat we ‘s morgens hebben meegenomen en draaien op de meegenomen speaker de liedjes af die we de kinderen afgelopen zomer hebben aangeleerd. Enthousiasme alom.
“Bog do mène dobre” 👍 en “Hoofd, schouders, knie en teen”, maar dan in het engels. Prachtig. Dan komt toch het moment van het afscheid. Van veel kinderen krijgen we een knuffel en na een aantal minuten blijven wij alleen achter. 😥 Maar gelukkig word het gauw juni!!! 😇 Yurij en de andere man van het Rehab worden door ons nog snel even terug gebracht naar het kamp en we vertrekken nu toch echt naar Novovolynsk.
In de avond gaan we nog uit eten met Ira. Ze is vandaag jarig. Gefeliciteerd. 🎉 Na het eten moet Harmjan nog wat camerawerk doen en wij hebben nog een afspraak staan met Andrew en Yuna wat betreft de bouwplannen. We splitsen dus op. Wij pikken Andrew en Yuna en hun dochtertje Annabel op en gaan naar ons appartement. Er is de afgelopen nacht en dag veel werk door hen verricht. Ze hebben voor ons een aantal tekeningen gemaakt met bouwplannen van verschillend formaat. Alles wordt ons uitgelegd en alle berekeningen worden gedeeld en uiteindelijk kunnen we naar tevredenheid afsluiten. Wij weten eerst genoeg. Inmiddels is het 22.00 uur. Andrew en Yuna worden thuis gebracht, Harmjan wordt weer opgepikt en het appartement wordt opgeruimd. Tijd om onder de wol te kruipen. Morgen vertrekken we om 6.00 uur richting Lviv voor ons vliegtuig van 10.40 uur. Welterusten.
